Droga św. Jakuba

„Droga św. Jakuba w powiecie szamotulskim”

 

W załącznikach umieszczone zostały materiały do pobrania - m.in. mapa wskazująca przebieg Drogi św. Jakuba przez gminę Wronki (powiat szamotulski).

Począwszy od wieku IX położone w północnej Hiszpanii Santiago de Compostela stało się jednym z trzech głównych, obok Jerozolimy i Rzymu, miejsc pielgrzymkowych chrześcijaństwa. Do znajdującego się tam wg. legendy grobu św. Jakuba Starszego wędrowali z całej Europy liczni pielgrzymi. W średniowieczu Apostoł ten czczony był jako patron walki przeciwko Maurom na Półwyspie Iberyjskim, a także patron rycerstwa, pielgrzymów i podróżnych.

Rozmiar i znaczenie pielgrzymek po camino w dziejach narodów europejskich było tak znaczne, że np. Johann W. Goethe pisał iż „Drogi św. Jakuba ukształtowały Europę". W okresie Reformacji i wojen religijnych tamtego czasu oraz wskutek Rewolucji Francuskiej w dobie Oświecenia ich znaczenie spadło. Dopiero ostatnie lata XX wieku przyniosły wyraźne ożywienie tej tradycji. Od połowy lat osiemdziesiątych w kolejnych krajach Europy, od Hiszpanii począwszy, powstają piesze szlaki pątnicze o wspólnej nazwie Droga św. Jakuba (Camino de Santiago, le Chemin de St. Jacques, Jakobsweg, Route of St. James, Svatojakubska Cesta) albo w skrócie „camino" - co po hiszpańsku znaczy „droga". Jest to odpowiedź narodów jednoczącej się Europy na wezwanie papieża bł. Jana Pawła II zawarte w tzw. „Akcie Europejskim" ogłoszonym w roku 1982 w Santiago de Compostela. Wkrótce potem Rada Europy uznała Drogę św. Jakuba za Pierwszy Europejski Szlak Kulturowy.
Symbolem pielgrzymów jakubowych były muszle przynoszone przez nich z położonego nieopodal Santiago przylądka Finisterre (łac. finis terrx - koniec świata) na wybrzeżu Atlantyku — miejsca uważanego od czasów starożytnych za kraniec ówczesnego świata. Współcześni pątnicy jakubowi niosą z sobą takie same muszle, a drogi wiodące ich do celu oznaczane są białym lub żółtym symbolem muszli na błękitnym tle. Te drogi przeznaczone są dla pątników indywidualnych lub małych grup bez względu na wyznanie i narodowość — ale czerpiących z chrześcijańskiej tradycji pielgrzymowania do grobów męczenników — chcących doświadczyć w drodze ciszy i duchowej przemiany. Pragną się modlić, przemyśleć swoje życie, odetchnąć od zabiegania, odkryć pierwotną spójność naszego Kontynentu, albo po prostu — zwiedzić ciekawe miejsca i poznać nowych ludzi. Jednak właśnie przeżycie duchowe jest tu sprawą najważniejszą. Nie jest to więc zwykły szlak turystyczny — jest raczej szansą na „rekolekcje w drodze".

Również w Polsce odtwarzane są dawne trakty handlowe i pielgrzymkowe łączące nasz kraj z siecią camino w całej Europie. Jak przed wiekami mogą wędrować nimi pielgrzymi z Polski i krajów ościennych. Na oznakowanych szlakach znajdują się najważniejsze miejsca polskiej historii, kultury i chrześcijańskiej tożsamości Polaków — Gniezno, Poznań, Kraków, Wrocław, Warszawa, Gdańsk, Szczecin. Jest wiele odcinków łączących różne regiony z głównymi szlakami biegnącymi przez nasz kraj, a ich łączna długość wynosi ponad 3000 km.

 

Do najważniejszych Dróg św. Jakuba w Polsce należą:
- Wielkopolska i Dolnośląska Droga św. Jakuba z Kujaw przez Gniezno, Poznań, Głogów, Zgorzelec do Pragi odtworzone jako pierwsze w Polsce; dystans z Mogilna do Zgorzelca 448 km.

- Historyczna „Via Regia"/Droga Królewska łącząca od czasów rzymskich Kijów z zachodnią Europą poprzez Lwów, Kraków, Wrocław; od granicy z Ukrainą (Korczowa) do Zgorzelca 917 km.
- Droga Polska z Litwy przez Suwałki, Olsztyn, Toruń, Kruszwicę, Gniezno, Oborniki, Szamotuły, Ostroróg, Wronki, Międzychód, Międzyrzecz do Słubic; dystans Ogrodniki — Słubice 978 km.
- Droga Pomorska prowadząca wzdłuż Wybrzeża Bałtyku od Tallina i Rygi przez Królewiec, Gdańsk, Kołobrzeg, Świnoujście i Szczecin; w granicach Polski liczy ok. 550 km.

Przez Ziemię Szamotulską prowadzi szlak biegnący od granicy z Litwą przez Mazury, Warmię, Kujawy, Wielkopolskę i Ziemię Lubuską do Brandenburgii. Odcinek od Murowanej Gośliny do Slubic/Frankfurtu nad Odrą nosi nazwę „Lubuska Droga św. Jakuba" wywodzącą się od Lubusza — w czasach piastowskich głównego ośrodka Ziemi Lubuskiej i dawnej stolicy biskupstwa lubuskiego podległego metropolii gnieźnieńskiej. Przebieg szlaku nawiązuje do średniowiecznego traktu z Gniezna i Poznania, którym w roku 1000 podróżował cesarz Otto III wracając do Magdeburga po odbyciu pielgrzymki do grobu św. Wojciecha znanej w historii jako Zjazd Gnieźnieński.